Ik keek. ik dacht. ik klikte
Hier verzamel ik verhalen, beelden, vragen en gedachten die niet altijd een opdracht nodig hebben — maar wel gezien of gedeeld willen worden.
Click to set custom HTML
https:// Ik ben Hans Koster, fotograaf, verhalenverteller en observator van het alledaagse. Mijn werk begint vaak met een blik — iets dat me raakt, intrigeert of verwondert. Soms is dat een gezicht, soms een lichtval, soms een idee dat blijft hangen.
Ik keek. ik dacht. ik klikte
Hier verzamel ik verhalen, beelden, vragen en gedachten die niet altijd een opdracht nodig hebben — maar wel gezien of gedeeld willen worden.
Click to set custom HTML
De mussen vallen van het dak. Het asfalt smelt haast onder je voeten. Het is zaterdag, of zondag, of net weer maandag — en wij? Wij klagen. Over de hitte. Over zweet op ons voorhoofd terwijl we op het terras zitten. Over hoe warm het is in de auto naar het strand.
Maar aan de rand van een provinciale weg, midden tussen het stof en de stoom, werken zij door.
Nauwelijks schaduw, behalve een parasol en soms een boom die een klein beetje verlichting biedt. Geen vakantie, geen koud biertje in de hand. Alleen gloeiend asfalt, machines die blijven draaien, en lichamen die de hitte dragen zoals ze ook het werk dragen: zonder veel woorden, zonder geklaag.
Deze mannen en vrouwen maken meters. Voor onze wegen. Voor onze mobiliteit. Terwijl wij scrollen, barbecueën of puffen in de rij voor de ijssalon.
Dus de volgende keer dat je zegt: “Pff, wat een hitte…” — denk dan even aan hen. En wees dankbaar. Voor hun zweet. Voor hun inzet. En voor de weg die straks onder jouw banden ligt.
En dit alles is een geheugensteuntje voor mezelf. Maak jij je er ook wel eens schuldig aan?
1 Opmerking
Afgelopen week liep ik rond in een lasbedrijf (Geurts van Kessel Hardfacing in Heesch) waar hard gewerkt wordt met metaal, vuur, precisie en veel concentratie. De opdracht? Laat de werkzaamheden zien – maar zet de mensen op de voorgrond. Want een bedrijf draait niet op machines. Het draait op de handen, ogen en aandacht van vakmensen. Er is niks geënsceneerd aan deze foto. Dit gebeurt gewoon, iedere dag. Maar juist in dat gewone zit het bijzondere. Je ziet de intensiteit en de veiligheid, maar ook hoe vertrouwd dit werk voor hem is. Geen grote gebaren. Geen pose. Alleen iemand die serieus naar zijn werk kijkt – en daardoor vanzelf centraal komt te staan. In veel werkplaatsen zijn vrouwen nog steeds in de minderheid. Maar hier doet dat er niet toe. Ze is geconcentreerd, technisch onderlegd, en net zo onmisbaar als haar collega’s. Voor mij is dit een van de belangrijkste beelden uit de serie. Niet vanwege het werk, maar vanwege het gezicht. Vakwerk en plezier kunnen gewoon samengaan.” Wat me opviel tijdens deze opdracht, is hoe weinig extra's er nodig is om een goed verhaal te vertellen. Je hoeft mensen niet op een sokkel te zetten – je hoeft ze alleen maar te laten zien zoals ze zijn.
Heb jij ook een team dat gezien mag worden? Niet in een statig rijtje, maar aan het werk – zoals ze echt zijn? Dan kom ik graag eens meedenken.
Details
Auteur
Als professioneel fotograaf werk ik aan uiteenlopende opdrachten, maar deze blog is mijn vrije ruimte. Hier deel ik beelden, gedachten en momenten die geen opdrachtgever nodig hebben, maar wél het verdienen om gezien te worden.
“Ik keek, ik dacht, ik klikte” is mijn manier om te zeggen: dit is wat ik zag — kijk je mee?Hans Koster Fotografie