Afgelopen week liep ik rond in een lasbedrijf (Geurts van Kessel Hardfacing in Heesch) waar hard gewerkt wordt met metaal, vuur, precisie en veel concentratie. De opdracht? Laat de werkzaamheden zien – maar zet de mensen op de voorgrond. Want een bedrijf draait niet op machines. Het draait op de handen, ogen en aandacht van vakmensen. Er is niks geënsceneerd aan deze foto. Dit gebeurt gewoon, iedere dag. Maar juist in dat gewone zit het bijzondere. Je ziet de intensiteit en de veiligheid, maar ook hoe vertrouwd dit werk voor hem is. Geen grote gebaren. Geen pose. Alleen iemand die serieus naar zijn werk kijkt – en daardoor vanzelf centraal komt te staan. In veel werkplaatsen zijn vrouwen nog steeds in de minderheid. Maar hier doet dat er niet toe. Ze is geconcentreerd, technisch onderlegd, en net zo onmisbaar als haar collega’s. Voor mij is dit een van de belangrijkste beelden uit de serie. Niet vanwege het werk, maar vanwege het gezicht. Vakwerk en plezier kunnen gewoon samengaan.” Wat me opviel tijdens deze opdracht, is hoe weinig extra's er nodig is om een goed verhaal te vertellen. Je hoeft mensen niet op een sokkel te zetten – je hoeft ze alleen maar te laten zien zoals ze zijn.
Heb jij ook een team dat gezien mag worden? Niet in een statig rijtje, maar aan het werk – zoals ze echt zijn? Dan kom ik graag eens meedenken.
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
Details
AuteurIk ben Hans Koster, fotograaf, verhalenverteller en observator van het alledaagse. Mijn werk begint vaak met een blik — iets dat me raakt, intrigeert of verwondert. Soms is dat een gezicht, soms een lichtval, soms een idee dat blijft hangen. ArchievenCategorieën |