Niet klagen, gewoon gaan!

De mussen vallen van het dak. Het asfalt smelt haast onder je voeten. Het is zaterdag, of zondag, of net weer maandag — en wij? Wij klagen. Over de hitte. Over zweet op ons voorhoofd terwijl we op het terras zitten. Over hoe warm het is in de auto naar het strand.


Maar aan de rand van een provinciale weg, midden tussen het stof en de stoom, werken zij door.
​

Nauwelijks schaduw, behalve een parasol en soms een boom die een klein beetje verlichting biedt. Geen vakantie, geen koud biertje in de hand. Alleen gloeiend asfalt, machines die blijven draaien, en lichamen die de hitte dragen zoals ze ook het werk dragen: zonder veel woorden, zonder geklaag.

​Deze mannen en vrouwen maken meters. Voor onze wegen. Voor onze mobiliteit. Terwijl wij scrollen, barbecueën of puffen in de rij voor de ijssalon.

Dus de volgende keer dat je zegt: “Pff, wat een hitte…” — denk dan even aan hen. En wees dankbaar. Voor hun zweet. Voor hun inzet. En voor de weg die straks onder jouw banden ligt.

En dit alles is een geheugensteuntje voor mezelf. Maak jij je er ook wel eens schuldig aan? 
​